Osteopathie is een complete manuele onderzoek– en behandelmethode van het gehele lichaam. De osteopaat onderzoekt met zijn handen via zachte manipulaties welke delen van het bewegingsapparaat, het zenuwstelsel en het orgaanstelsel in hun bewegingen en onderlinge relaties zijn verstoord. Hierbij richt hij zich dus niet alleen op de symptomen van het lichaam, maar gaat ook op zoek naar de oorzaken hiervan.
De osteopaat kan bezocht worden voor chronische spijsverteringsklachten, voor chronische (pijn)klachten ook na operaties of trauma’s.
De osteopatische filosofie gaat uit van drie basis principes:
1. Het menselijk organisme vormt een biologische functionele eenheid
2. Structuur en functie zijn onderling afhankelijk van elkaar.
3. Het menselijk organisme bezit een systeem van zelfregulatie (natuurlijk herstel).
Tijdens het onderzoek worden bijvoorbeeld weefsels met verminderde beweeglijkheid en functieverlies opgespoord. Zo gaat de osteopaat op zoek naar de oorzaak van de klacht uitgaande van drie aspecten:
1. Pariëtale aspect: Het bewegingsapparaat gevormd door botten, spieren pezen, gewrichten, wervels etc.
2. Viscerale aspect: De inwendige organen met hun bloedvaten, lymfe, zenuwen en de verbinding naar o.a. de wervels.
3. Cranio-Sacrale aspect: De schedel(naden) en de wervelkolom, met daarin de hersenvliezen en het hersenvocht. Hierin ligt weer het zenuwstelsel met al haar functies.
Praktisch gezien is de behandeling geheel manueel en gericht op het herstel van weefsel(ont)spanning en elasticiteit en bewegelijkheid. Door middel van zachte manipulaties en specifieke weefseltechnieken (visceraal en craniaal) kan de osteopaat de diepliggende weefsels behandelen.
De osteopaat diagnosticeert de mobiliteitsverandering in het pariëtale-, viscerale- en cranio-sacrale aspect en richt zijn therapie op het herstel van de mobiliteit en daarmee het herstel van het evenwichtssysteem en het zelfregulerende en zelf genezend vermogen van het lichaam.